Ons verhaal

Voor iedereen met een huisdier komt uiteindelijk het onvermijdelijke afscheid van je geliefde maatje. Ook wij hebben dit meegemaakt met onze Mopshond Murdock.

Bijna twaalf jaar is hij bij ons geweest, vanaf dat hij puppy was. Hij was als een kind voor ons.

Toen hij ouder en helaas ook ziek werd, wisten we dat het moeilijke moment er aan zat te komen. Al het mogelijke hadden we al gedaan met behandelingen en medicijnen.

Hij ging steeds verder achteruit en ons verstand zei dat het tijd zou worden om hem te laten gaan. Maar je gevoel zegt nee en wil hem nog bij je houden. Toch komt het onvermijdelijke moment dat je moet beslissen.

We hebben de beslissing niet geforceerd. We zijn er naartoe gegroeid door er veel over te praten. Ons uitgangspunt was Murdock; wij wilden absoluut niet dat hij zou lijden. Ook zijn we hierin goed gesteund door onze dierenarts.

De dag van het afscheid

Op de dag van de hartverscheurende beslissing hebben we met hem een laatste mooie wandeling gemaakt.  Ook hebben we veel geknuffeld en hem verwend met lekkere hondensnoepjes waar hij zo dol op was.

Blij en moe viel hij in de auto al in slaap. Bij de dierenarts lag hij al te slapen toen hij werd ingeslapen. Hij heeft er niets van gemerkt.

Het verdriet, wat er al was toen onze trouwe vriend steeds zieker werd, maakte plaats voor nog meer verdriet en leegte na zijn overlijden.

De uitvaart

Meteen na het overlijden moesten we natuurlijk zijn uitvaart regelen. Ja, een uitvaart. Wij wilden op een mooie manier afscheid van hem nemen.

Dat hij gecremeerd zou worden waren we het allebei over eens. We wisten alleen niet waar. Daar zijn we door onze dierenarts over geïnformeerd. We zijn bij een dierencrematorium terecht gekomen die veel ruimte en tijd laat voor het afscheid.

Zo werd ons de mogelijkheid geboden dat onze hond opgebaard werd in een apart kamertje. Daar kregen we de tijd om afscheid te nemen. We mochten ook terugkomen en dat hebben we ook gedaan de volgende dag.

Daar lag hij, mooi opgebaard alsof hij sliep. We hebben in alle rust ons laatste afscheid kunnen nemen van hem. Een heel mooi, moeilijk en emotioneel moment.

Daarna werd de tijd genomen om alle details rond zijn crematie te bespreken.

In het gesprek werd gevraagd of wij hem alleen wilden laten cremeren of samen met andere honden. Wij kozen ervoor om Murdock alleen te laten cremeren.

Ook werd er gevraagd of we bij de crematie zelf wilden zijn. Wij vonden dit te confronterend en hebben ervoor gekozen dit niet te doen. Ook nu werd weer alle tijd genomen voor ons verhaal en onze emoties.

Twee dagen later is Murdock gecremeerd. De dag en het tijdstip is netjes aan ons doorgeven voor de uitvaart.

Na de crematie hadden we nog een laatste afspraak bij het crematorium om zijn as op te halen. We hadden al een mooie urn uitgezocht. We hebben zelf zijn as in de urn gedaan. Ook hebben we een mooie pootafdruk en een zakje met plukjes haar erbij gekregen.

Wij hebben de manier waarop dit crematorium werkt heel erg kunnen waarderen. Ze gaan op een hele mooie en respectvolle manier om met je overleden huisdier en hebben ook een luisterend oor voor het verdriet van de baasjes.

Leegte en gemis

De eerste dagen na het overlijden van onze hond waren dagen van immens verdriet. Een gevoel van enorme leegte en gemis.

We hebben zijn mand en spulletjes in de kamer laten staan. Heel confronterend maar voor ons heel belangrijk voor de verwerking.

We hebben veel gepraat en gehuild over onze lieve Murdock. Na een week zijn we spulletjes gaan uitzoeken.

De as wilden we niet verstrooien maar bij ons houden in de urn. Zo is Murdock toch nog een beetje bij ons.

En ook hij zou dat fijn hebben gevonden. Hij wilde altijd maar één ding: dicht bij ons zijn. Hij was onze tweede schaduw.

We hebben toen een soort gedenkplek gemaakt. Een speciaal plekje in huis waar zijn urn, pootafdruk en een foto staat. Ook brandt er altijd een lichtje. Zo blijft hij bij ons, en dat voelt fijn.

Er zijn nog steeds dagen dat het verlies moeilijk is. Dat gaan we ook niet uit de weg. Hij blijft een heel speciaal plekje in ons hart houden, voor altijd.